“ซองยอล…” มยองซูเอ่ยเรียกชื่อของคนนั่งคร่อมเขาอยู่ด้วยเสียงแหบพร่า เสื้อนอนที่ปิดบังผิวขาวเนียนในตอนนี้ถูกปลดกระดุมออกไปครึ่งหนึ่งจนทำให้คอเสื้อด้านหนึ่งตกลงไปจากไหล่มน ริมฝีปากอมชมพูตามธรรมชาติในยามปกติ บัดนี้กลับขึ้นสีแดงเรื่อจนดูเย้ายวนเกินความจำเป็น
เหนือสิ่งอื่นใดคือสะโพกมนสวยที่บดเบียนอยู่ตรงกึ่งกลางลำตัวของเขาอย่างยั่วยวน
“อื้อ…มยองซูยา…” เสียงครางหวาดดังอดจากริมฝีปากของซองยอลแผ่วเบา ดวงตากลมสวยปรือปรอยคล้ายจะปิดทว่ากลับดูยั่วยวนอยู่ในที มือเรียวสวยปัดป่ายไปตามร่างกายของมยองซูจนกระทั่งกระดุมเสื้อที่เขาสวมใส่อยู่นั้นหลุดออกจนหมด
ริมฝีปากอิ่มของซองยอลพรมจูบไปทั่วแผงอกกว้างของมยองซู ก่อนจะค่อยๆไล่ขึ้นมาที่ซอกคอ ตามส่วนต่างๆของใบหน้า และปิดท้ายที่ริมฝีปาก
“เป็นอะไรไปครับ” มยองซูเอ่ยถามอีกคน ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับมือของซองยอลที่กำลังซุกซนให้อยู่กับที่ แต่ก็ไม่วายจะกดจูบลงบนมือเรียวสวยนั้นอย่างอ่อนหวาน
“ร้อน” ซองยอลส่งเสียงขึ้นจมูกคล้ายไม่พอใจอะไรสักอย่าง พลางออกแรงดึงมือของตนเองให้หลุดออกจากอุ้งมือของมยองซู และทันทีที่หลุดพ้นจากการเกาะกุมนั้น ซองยอลก็ไม่รอช้าที่จะปลดกางเกงของมยองซูออก
มือเรียวสวยกอบกุมแกนกายร้อนก่อนจะรูดรั้งขึ้นลงอยู่เพียงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันมาถอดกางเกงของตนเองบ้าง สะโพกสวยกดลงเพื่อกลืนกินร่างกายของมยองซู เสียงครางหลุดรอดออกจากริมฝีปากดังผะแผ่ว ในขณะที่คิมมยองซูทำได้เพียงแค่กัดฟันแน่นเพื่ออดทนกับความยั่วยวนของซองยอล
มือหนาคว้าหมับที่สะโพกของซองยอลที่กำลังขยับขึ้นลง ใบหน้าหวานที่ฉายชัดถึงความพึงพอใจ ผนวกกับแก้มใสที่ขึ้นสีเลือดฝาดกำลังโน้มลงมาบดเบียดริมฝีปากกับมยองซู กลิ่นคล้ายแอลกอฮอล์อ่อนที่คละคลุ้งอยู่ในโพรงปากของซองยอลทำให้มยองซูต้องขมวดคิ้ว
“ดื่มเหล้ามาเหรอ” เขาถามออกไปหลังจากที่คนหน้าหวานละริมฝีปากออกไป
“ป…เปล่านะ” ซองยอลพูดออกมาอย่างติดขัด สะโพกสวยก็ยังคงขยับขึ้นลงไม่หยุด “ก่อนนอนก็แค่ดื่มน้ำแอปเปิ้ลไป…อ๊ะ..” เสียงหวานที่พยายามอธิบายเต็มไปด้วยเสียงครางที่เจือผสมอยู่
ยั่วยวนเสียจนอดทนไม่ไหว
มยองซูออกแรงพลิกร่างของซองยอลให้ราบลงกับที่นอนนุ่ม ก่อนจะโถมแรงเข้าใส่ร่างกายของคนตัวบางอย่างหนักหน่วงจนกระทั่งห้วงอารมณ์สุดท้ายมาถึง ทั้งเขาและซองยอลจึงจูงมือกันพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด
“น้ำแอปเปิ้ลก็ไม่ต่างอะไรจากเหล้าหรอกครับ” มยองซูพูดเชิงบ่นออกมา ก่อนจะกดจูบเบาๆลงบนหน้าผากเนียน “แต่ดื่มบ่อยๆก็ดีนะ…”
ซองยอลทำหน้าสงสัยส่งไปให้มยองซูที่นอนมองเขาพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะตอบคำถามที่ไม่มีเสียงของซองยอลอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เพราะมันทำให้ซองยอลยั่วยวนยิ่งกว่าเดิมไงครับ”
สิ่งหนึ่งที่คิมมยองซูจะขอปิดเป็นความลับไปอีกสักพักคือเจ้าน้ำแอปเปิ้ลนั้นเป็นของเขาเอง สำนวนที่เหมาะกับเรื่องนี้คงหนีไม่พ้น…
ไม่ได้ด้วยล่ะก็ต้องเอาด้วยกล…ล่ะมั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น